مکانی زیبا با محیطی معنوی به دور از هیاهوی شهر تهران و در میان کوه‌ها، توصیفی ازامامزاده داوود است.

امامزاده داوود، بنایی زیارتی در شمال شهر تهران است. حضرت امامزاده داوود از نوادگان امام حسن مجتبی (ع) بوده‌اند. این آرامگاه که در یک منطقه زیبا در میان کوه‌ها و در بخش «کن» در استان تهران قرار گرفته، میزبان زائران زیادی از شهرهای مختلف به ویژه از شهر تهران است.

حضرت امامزاده داوود را بشناسیم

در کتاب‌‌ها و منابع، دو شجره از ایشان نوشته شده که کمی با یکدیگر تفاوت دارند، ولی می‌توان گفت که حضرت امامزاده داوود از نوادگان امام حسن مجتبی هستند و شجره ایشان با ۱۱ پشت به این امام بزرگوار می‌رسد. همچنین در مورد تاریخ تولد و تاریخ شهادت ایشان هم اطلاعات دقیقی در دست نیست، ولی سال تولد ایشان در حدود ۴۴۰ هجری قمری و شهادت‌شان در حدود سال ۴۸۰ هجری قمری برآورد شده است.

حضرت امامزاده داوود، شخصی دانشمند، زاهد و نمازگزار بوده است. در مورد سرگذشت و نحوه شهادت ایشان اینگونه برداشت می‌شود که پس از شهادت امام حسین (ع) نهضت‌های زیادی شکل گرفت و با سرکوب مواجه شد. بسیاری از نوادگان ائمه در آن زمان‌ها مجبور شدند از زادگاه خود مهاجرت کرده و راهی سایر سرزمین‌های اسلامی از جمله ایران شوند. این افراد هیچگاه از دست خلفای بنی عباس در امان نماندند و بسیاری از آنان به شهادت رسیدند. حضرت امامزاده داوود نیز از این مسئله مستثنی نبود.

معرفی بنا

بنای امامزاده در نگاه کلی از دو مسجد که هر دو به بقعه امامزاده در قسمت میانی منتهی می‌شوند، تشکیل شده است. یک بقعه هشت ضلعی که دارای سردابی در قسمت زیرین است، در این بنا وجود دارد که در زمان صفویه ساخته شده، اما بنای اصلی آرامگاه در زمان قاجاریه احداث شده و توسعه یافته است.

اگر به در ورودی امامزاده بنگرید، ۸ بیت شعر توجه شما را به خود جلب خواهد کرد. در این شعرها، نام فتحعلی شاه به وضوح ذکر شده و این نکته را می‌رساند که این آرامگاه در زمان این شاه قاجاری ساخته شده است. البته از توصیفاتی که در «روزنامه خاطرات عزیزالسلطان» آمده، می‌توان دریافت که این بنا در زمان قاجاریه، یک شیروانی به رنگ سبز نیز داشته است که البته در حال حاضر دیگر وجود ندارد.

قدم به داخل این آرامگاه و فضای معنوی زیبای آن که بگذارید، ضریحی ساده در مقابل چشمان شما خودنمایی خواهد کرد. این ضریح که به ضریح جعفری شهرت دارد، طول و عرضی به ترتیب برابر با ۲٫۵ متر و ۱٫۳۰ متر دارد. اگر بر روی میله‌های این ضریح جای خالی پیدا نکردید، تعجب نکنید؛ زیرا افراد بسیاری در زیارت از این امامزاده به ضریح آن دخیل می بندند و شاید این کار تبدیل به یکی از آداب زیارت از این زیارتگاه نیز شده است.

یک دریچه آهنی در گوشه شمال شرقی این بقعه به چشم می‌خورد. این دریچه در واقع به قسمت سرداب باز می‌شود. پیکر مطهر حضرت امامزاده داوود در این سرداب مدفون شده است.

این بنا هم‌اکنون در مالکیت سازمان اوقاف و امور خیریه است و در ۳۰ اردیبهشت ماه ۱۳۱۵ هجری شمسی و با شماره ۲۵۹ در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.

پر طرفدار از دیرباز

شهرت اصلی امامزاده داوود، به خاطر مسیر سخت و کوهستانی آن است. زمانی فقط با کمک قاطرچی‌ها می‌شد این راه را طی کرد. حتی الان هم که مسیر راحت و آسفالته‌‌ای برای رسیدن به امامزاده کشیده شده، در انتهای مسیر ماشین‌‌رو، حداقل یک ربع باید سر بالایی تندی را پیاده رفت.

مسیر کوهستانی و سخت امامزاده داوود، البته باعث دوچندان شدن لذت زیارت هم می‌شد و برای همین بود که یکی از نذرهای رایج در تهران قدیم، نذر زیارت امامزاده داوود بود.

در قدیم اهالی تهران برای زیارت امامزاده داوود، معمولا شب را در فرحزاد می‌گذراندند و صبح روز بعد با کمک همین قاطرچی‌ها به امامزاده می‌رفتند. این امر اختصاص به طبقه خاصی هم نداشت و تقریبا همه زوار این کار را می‌کردند؛ مثلا در «روزنامه خاطرات اعتمادالسلطنه» آمده که ناصرالدین شاه روز دوشنبه ۱۷ محرم ۱۳۰۶ قمری را در فرحزاد گذراند تا روز بعد به زیارت امامزاده داوود برود. فرحزاد که آب و هوایی فوق‌العاده خوش دارد.

زیارت امامزاده داوود، از زمان قاجاریه به یکی از عادات تهرانی‌ها تبدیل شد. طوری که ناصرالدین شاه قاجار، در قریه خوش‌ آب‌ و هوای شهرستانک که بسیار به این امامزاده نزدیک است، قصری ساخت تا بعد از زیارت، در آنجا استراحت بکنند.

از زمان قاجاریه که این بنا توسعه یافت تا به امروز، همواره زیارت امامزاده داوود برای تهرانی‌ها لذت خاصی داشته است و برای برخی از آن‌ها نیز شاید تبدیل به عادتی شده باشد که هر هفته یک بار یا هر ماه یک بار آن را انجام می‌دهند. لازم به ذکر است که در کنار این زیارتگاه بازارچه‌ای نیز وجود دارد که می‌توانید در آن گشتی زده و خرید کنید. شاید جذابیت این کار خصوصا برای خانم‌ها دست کمی از زیارت نداشته باشد!

شاید برایتان جالب باشد که بدانید ناصرالدین شاه قاجار، در روستای «شهرستانک» که روستایی زیبا و دارای آب و هوای مطبوع بود و در نزدیکی این آرامگاه قرار داشت، قصری بنا کرد تا بعد از هر بار زیارت، بتواند در آنجا استراحت کند. شهرستانک امروزه مسیر خوبی برای کوهنوردان نیز است.

 در روستاهای اطراف این منطقه نیز چند امامزاده دیگر وجود دارد که به نظر می‌رسد متعلق به پدر و برادران امامزاده داوود باشند.

مسیرهای دسترسی به امامزاده داوود از تهران

مسیر اول

این مسیر احتمالا بهترین مسیر برای دسترسی به امامزاده داوود است. کافی است در بزرگراه آبشناسان، با رسیدن به فلکه اول شهران به سمت فلکه دوم شهران بپیچید. از آنجا به بعد مسیر «سولقان» در شمال تهران را در پیش بگیرید. با طی کردن این مسیر حدود چهل دقیقه تا یک ساعت می‌توانید به امامزاده داوود برسید.

مسیر دوم

از انتهای بزرگراه یادگار امام به سمت «فرحزاد» بروید و جاده فرحزاد به امامزاده داوود را در پیش بگیرید. این مسیر پس از ۱۵ کیلومتر به «تپه سلام» می‌رسد که اولین جایی است که می‌توان گنبد امامزاده را از دور دید.

مسیر کوهنوردان

اما خیلی‌ها هم هستند که با کوهنوردی به امامزاده داوود می‌رسند. برای این کار می‌توانید با تله کابین توچال که از جاذبه‌های گردشگری مهم شهر تهران هم است، به سمت ایستگاه هفت بروید و از آنجا مسیر را به سمت قله کوه توچال طی کنید. با یافتن جاده، تا قله «شاه نشین» در پشت روستای «شهرستانک» مسیر را ادامه دهید. با دور زدن در اطراف این قله می‌توانید به امامزاده داوود برسید. راستش را بخواهید، این کار برای خیلی‌ها سخت است، ولی سختی کوهنوردی چند ساعته با زیارت حضرت امامزاده داوود به شیرینی تبدیل خواهد شد و خستگی را فراموش خواهید کرد.

امامزاده داوود همه ساله پذیرای هزاران گردشگر و توریست بومی و غیر بومی است.