شهرکرد مرکز استان چهار محال و بختیاری مرتفع ترین مرکز استان در ایران است که سبب می شود به مقصدی عالی برای دمی خنک شدن در گرمای تابستان تبدیل شود. به خاطر همین موقعیت جغرافیایی از دیرباز دشت شهرکرد محل سکونت انسان ها بوده است. از آن جا که این منطقه بین اصفهان و بختیاری قرار داشته و آن ها پارس بوده اند پس افراد ساکن در شهرکرد نیز پارس و پارسی زبان بوده اند در مرور زمان اقوام دیگری با زبان های مختلف به این منطقه مهاجرت کرده اند و از تاریخی دور اقوام متفاوت با یکدیگر زندگی کرده اند. برای آشنایی با تاریخ منطقه می توانید به بازدید از موزه باستان شناسی شهرکرد بروید و از نزدیک با سرگذشت آن آشنا شوید.
بر اساس یافته های باستان شناسی وبا توجه به تپه های باستانی که قدمت زندگی در آن ها به هزاره های پیش از میلاد مسیح می رسدمی توان حدس زد که از همان زمان انسان ها در این دشت ساکن بودند و تمدن در در آن جا یا دشت لار وجود داشته است با این وجود نام قدیم شهرکرد (دهکرد) از دوره زندیه به این سو در منابع تاریخی دیده می شود.
هیئتهای باستان شناسی در تپه باستانی گورگای در ۷ کیلومتری شهرکرد و در شمال شرقی شهر کیان موفق به کشف آثاری شدند که نشان می دهد قدمت زندگی در آن به حداقل ۷ هزار سال پیش می رسد و از این جهت آثار شهر کیان نیز از اهمیت بالایی برخوردار است. در شهر هفشجان که ۱۴ کیلومتر با شهرکرد فاصله دارد، سفال ها و ابزارهای سنگی را یافتند که تخمین زده می شود ۹۰۰۰ سال پیش ساخته شده باشند و گمان می رود که تپه اسکندری شهر هفشجان سازهای شبیه زیگورات (معبد الهی) داشته است. تپه اسکندری اولین و بزرگ ترین اثر ملی استان چهارمحال و بختیاری محسوب می شود و دولت شهری کهن در غرب هفشجان قرار دارد.
موزه باستانشناسی شهرکرد استان چهار محال و بختیاری،در خیابان ولیعصر شهرکرد واقع شده است و کهنترین میراث باقیمانده از تاریخ استان چهارمحال و بختیاری را به نمایش عموم میگذارد. ابزاری از جنس استخوان، وسایل سنگی، مجسمههای گلی و ظروف سفالی نخودی مزین به نقشهای هندسی که از اولین ساختههای بشر در دوران نوسنگی هستند، در این موزه نگهداری میشوند، ابزار و وسایلی که در ساخت آنها از تکنیک و مهارت خاصی استفاده شده است و معرف فرهنگ و تمدن آن دوران هستند. همچنین کتیبهای به خط میخی از دوران پادشاهی هخامنشیان در این موزه قرار دارد. بنای موزه نیز با قدمت تاریخی، در ۱۸ شهریور ۱۳۷۷، با شماره ثبت ۲۱۱۲ بهعنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.
ساختمان موزه
ساختمان موزه باستان شناسی شهر کرد درواقع روزگاری گرمابه پرهیزگار بوده است. گرمابه در سال ۱۳۲۶ هجری شمسی که متعلق به حاج حسین پرهیزگار بود ساخته شد.زیربنای حمام ۶۲۰ متر مربع است و دارای دو حمام کوچک و بزرگ است.می توان حمام پرهیزگار را یکی از آخرین ساختمان هایی دانست که در عصر حاضر با چنین ویژگی های معماری و هدفی ساخته شده است. حمام بزرگ در جبهه جنوبی و حمام کوچک متصل به آن و در ضلع شمالی قرار دارد . حمام بزرگ از هشتی، راهرو، سربینه، میان در، گرمخانه، خزینه و شاه نشین تشکیل شده و حمام کوچک شامل سربینه، راهرو، گرمخانه و خزینه است.
ستون های سنگی گرد با شیارهای قاشقی عمیق، کف پوشیده شده با کاشی سفید و فیروزه ای، حوض سنگی چند ضلعی در وسط و حوض های عمیقی در سه طرف آن با طاق نماهای سکوهای سنگی که کاربردشان رختکن بوده است از ویژگیهای معماری آن محسوب می شوند. در سال ۱۳۷۶ طرح تبدیل حمام پرهیزکار به موزه باستان شناسی شهرکرد آغاز شد و در این عملیات الحاقاتی به سبک و سیاق معماری سنتی به آن افزوده شد و زیربنای آن به ۱۴۰۰ متر افزایش یافت، تا سر انجام در بهار سال ۱۳۸۲ کارهای آن به پایان رسید. در اردیبهش سال ۱۳۸۲ شمسی موزه باستان شناسی به دست مهندس سید محمد بهشتی رئیس سازمان میراث فرهنگی کشور افتتاح برای عموم مردم به بهره برداری رسید.
آثار تاریخی
برای نگهداری اشیا تاریخی آن ها را به اشیای پیش از تاریخ ، دوران تاریخی و دوران اسلامی تقسیم کرده اند و در سربینه، میان در، گرمخانه، خزینه و شاه نشین حمام بزرگ در معرض نمایش قرار داده اند.این آثار خود به ابزار سنگی وسفالی دسته بندی می شوند. ابزار سنگی که کهن ترینشان در دوران نو سنگی ساخته شده و به هزاره هفتم یا هشتم پیش از میلاد مربوط می شود در منطقه لردگان و گندمان کشف شده است. از جمله این آثار می توان به تیغه های کوچک سنگی با لبه صاف، تیغه های بزرگ دندانه دار اره ای و نیز تیغه هایی از جنس سنگ شیشه به رنگ های سیاه و سبز تیره و قطعات سنگی دیگر از جمله دسته هاون اشاره کرد. از جمله اشیا سفالی پیکرک های گلی مانند حیوانی شبیه گرازبا قدمت ۹۰۰۰ سال و کاسه های و ظروف به دست آمده از گورگای تپه شهرک می باشند.
0 دیدگاه